درباره تکنولوژی بکار رفته در سینما سه بعدی

سینما های سه یا چند بعدی امروزه بسیار طرف دار پیدا کرده اند و همانند سینما های ساده مردم برای تفریح به این نوع از تفریحات می پردازند. سینما سه بعدی نه تنها از نظر تکنولوژی پیشرفت چشمگیری طی چند سال داشته است بلکه توانسته خود را در خانه های مردم در تلویزیون های آن ها جای دهد. در این مقاله ما سعی داریم درباره سینما های 3 بعدی بیشتر آشنا شویم به همین دلیل این مقاله درباره “آشنائی با سینما سه بعدی” است.

چگونگی ساخته شدن فیلم سه بعدی

حتما فکر می کنید تکنولوژی ساخت فیم سه بعدی، تکنولوژی بسیار جدید و پیچیده ای می باشد که تازگی ساخته شده و مورد استفاده بصورت گسترده قرار گرفته است. اولین تصاویر سه بعدی در تاریخ سینما، 98 سال گذشته یعنی در سال 1294 شمسی در شهر نیویورک کشور آمریکا توسط ادوین پورتر و ویلیام ودل ایجاد شد.

اما باید خاطر نشان کرد که اولین فیلم رسمی سه بعدی اکران شده در سینما، فیلم شیر های زولو در سال 1331 شمسی می باشد که در دو سالن سینما در شهر لس آنجلس کشور امریکا به نمایش گذاشته شد. اما به علت هزینه های زیاد، ساخت فیلم های سه بعدی تا همین چند سال پیش متوقف گشت ولی با پیشرفت فناوری های جدید در این زمینه و پایین تر آمدن هزینه ی ساخت این نوع فیلم ها، در حال حاضر جایگاهی ویژه یافته اند.

تکنولوژی سه بعدی در سینما

در ادامه ایم مقاله به بررسی کردن نحوه تولید و ساخت فیلم های سه بعدی می پردازیم. فیلم آواتار را می ‌توان به عنوان سنگ بنای تحول تکنولوژی سه بعدی در سینما دانست. شاید بتوان گفت جیمز کامرون، باعث آشتی دادن تکنولوژی سه بعدی و صنعت سینما شد. او مدت طولانی را صبر نمود تا فناوری به حدی رشد کند که او بتواند فیلم خودش را به تولید برساند.

از ایده ی اولیه ی فیلم تا اکران فیلم در سال 1388 چیزی حدود 23 سال زمان برد. این مدت زمان به این علت بود که کامرون برای فیلم برداری فیلمش به یک دوربین با وزن مناسب نیاز داشت. نکته جالب اینجاست که دوریبن های سه بعدی در آن زمان دارای وزنی به حدود 200 کیلوگرم بودند. در نهایت شرکت سازنده که همان شرکت سونی می باشد، توانست وزن دوربین را برای ساخت فیلم به 20 کیلوگرم برساند. دوربین های سه بعدی در واقع عملکرد چشم انسان را شبیه سازی می سازد. و با استفاده از دو لنز مثل چشم راست و چپ و تلفیق این دو تصویر باهم، بعد سوم را برای ما ایجاد می کند.

فیلم های سه بعدی در سینما را چگونه باید دید؟

در حال حاضر برای دیدن فیلم های سه بعدی در سینما ها، باید از عینک های مخصوصی استفاده نمود. که این عینک ها به سه دسته ی کلی دسته بندی می شوند:

عینک های اکتیو

اولین دسته عینک های active می باشند که این عینک ها بیشتر در تلویزیون های سه بعدی ستفاده می شوند. در این روش از تکنولوژی، دو تصویر متناوب برای چشم راست و چپ پخش می گردد. این عینک در هر لحظه دید یکی از چشم ها را می پوشاند تا تصویر مربوط به چشم دیگر، پخش و دیده شود. وقتی که این تصاویر با سرعت با یکدیگر ترکیب می گردند. تصویری را به وجود می آورند که بیننده می تواند در آن، عمق یا بعد سوم را مشاهده کند. تصاویر در این عینک با سرعت 144 بار در ثانیه، یعنی برابر با سرعت تحلیل تصاویر در مغز چشمک می زنند. این عینک ها به دلیل تکنولوژی استفاده شده در آن ها اکثرا گران قیمت هستند. همچنین به دلیل تغییر متناوب تصویر برای هر چشم، بعد از مدتی خستگی چشم را به ارمغان خواهد آورد.

این عینک ها با باتری کار می کنند.

عینک های پسیو

دسته ی دوم عینک های passive می باشند که از این عینک ها بیشتر در سینما کاربرد دارند. و امروزه کم کم عینک های active هم دارند در تلویزیون ها محو شده و جای خود را به این عینک های پسیو می‌ دهند. اصول کار این عینک‌ ها، قطبی نمودن نور می باشد. شیشه‌ های این عینک‌ ها نور های ساطع شده از پرده را در جهت مخالف یکدیگر پلاریزه می کند و بدین ترتیب یک چشم، نور قطبی عمودی و دیگری نور قطبی افقی را مشاهده می کند. البته پروژکتور مورد استفاده در این تکنولوژی، برای از بین بردن پرش در تصاویر، هر فریم را سه بار به پخش در می آورد. بر خلاف قیمت عینک های اکتیو( active )، عینک های passive بسیار ارزان قیمت می باشند و همانند عینک های معمولی هستند. عینک های پسیو بی نیاز به باتری هستند.

عینک های dolby 3D

دسته ی سوم عینک های سه بعدی، عینک هایی با عنوان dolby 3D هستند. این عینک‌ ها عملکردی بر پایه طول موج دارند. در این روش با نصب یک فیلتر ویژه چرخاندن در پروژکتور مخصوص نمایش، طول موج‌ ها دسته بندی شده و به صورت سه نور قابل دیدن برای انسان شامل قرمز، آبی و سبز به پرده می‌ رسند. با چند تایی شدن طول موج های ارسال شده، عینک Dolby 3D باعث می گردند تا هر چشم تنها طول موج خاصی از هر رنگ را مشاهده نماید که به این ترتیب تصاویر عمق پیدا کرده و سه بعدی ه نظر  می‌ آیند. این عینک ها هم دارای قیمت بالائی هستند.

البته امروزه تمام شرکت های معتبر در تمام تلاش خود را به کار می گیرند که کلا عینک را از معادلات مرتبط به فیلم های سه بعدی حذف سازند و چند شرکت توانسته‌ اند این کار را برای گوشی‌ های همراه نیز پیاه سازی کنند. اما برای خود سه بعدی بینی در سینما بنظر می‌رسد هنوز هم راه طولانی در پیش باشد. در کشور ما هم تلاش های خوبی برای به روز کردن سینما ها انجام شده. اما چیزی که مشخص است این است که هنوز در تجهیز سینماهای کشور به آخرین تکنولوژی های دنیا و همچنین ساخت فیلم های سه بعدی در اول راه قرار داریم و ساخته شدن اولین فیلم سه بعدی ایرانی می تواند شروع خوبی برای این راه طولانی باشد.